هجوم آبی

در گشوده شد

با شدت

و دیوار زرد رنگ
با تواضع همیشگی
کبودی ضربه دستگیره را پذیرفت

غریبه ایستاده بود
پنهان در تاریکی

بوی نمناک شب،
اشباح درختان پیر وشاخه های در هم تنیده شان
کورسوی چراغی در دوردست...
چشم به آسمان دوخت
به عادت دیرینه
در جستجوی ماه
پدر می گفت
ماه که خانه کرد
نشانه باران است
...

و ماه خانه کرده بود
خانه ای ابری

پای برهنه اش را روی زمین تب دار لغزاند
در تاریکی به راه افتاد
در فکر باران فردا
مدتی قدم زد
برگشت
در را گشود
به آرامی
تواضع احمقانه دیوار را نمی خواست
کسی نبود
جلوی پنجره نشست
و خودش را نگاه کرد
پیراهن غریبه را به تن داشت
و دید
که سایه اش
در دود آبی سیگاری
که با فندک او روشن کرد
کمرنگ می شود.
ف.ر.ا ۲۰۰۹