حرفها نا گفته ماند
چونان دریچه ای خاموش
سپیده سرزده از راه آمد
تمامی هستی را به آتش کشید
ولی دریغ
چون گلی که نامش را
فرصت نکرد تا بیابد
پیش از شکفتن
عطر دلاویزش را
آرام و بی صدا، همراه گلبرگهای نا شکفته
زیر تابش آفتاب رها کرد
و نه نور ماند ونه صبح و نه پرنده
و حتی گفته ای که در یاد ماند
دریغ از آن طلوع زیبا
و این غروب غمگین
ما ماندیم و غموایه های هستی
قطعه ای از کتاب " شاید یک روز"
پروانه فروهر شهریور ۶۷
پرستو و آرش عزیز
یاد و خاطره فروهرها در دهمین سالگرد آذرماه خونین ۱۳۷۷ گرامی باد.
روحشان شاد
Posts
0 comments:
Post a Comment