ساناز زارع ثانی - آیین رازها

دریا که طوفانی میشود

احتمال گم شدن قایقها بالا میرود از آب

و هیچ فانوسی

جای آفتاب را نمی گیرد

چرا که آفتابگردانها

هیچ وقت

قایق نبوده اند

تا به تفسیر فانوس برسند

روزی که طوفان شد

ما مرده بودیم و به داد هم نمیرسیدیم

و سرمان هی به صخره ها می خورد

و در آب فرو می رفتیم

احتمال پیدا شدنمان

زیر آب پنهان شده بود

و ماهیها از ما بالا می رفتند

من باله در آورده بودم زیر آب

و تو دندانهایت را

به نهنگ قراضه ای قرض داده بودی

که اگر گرسنه شد

جای تو مرا بجود

هی پولک می انداختم زیر آب

هی زیبا میشدم

و تو دندان نداشتی که به من بخندی

صدایم حباب شده بود

درست راس روز تولدم

در اول اسفند

دو جفت گوش ماهی به من هدیه دادی

و من

هی حباب خودم را می شنیدم

هی حباب خودم را می شنیدم

هی حباب خودم را می شنیدم

عید پاک بود

تظاهرات قلابهای سرنگون علیه ماهیها

و مسابقات جهانی شکار ماهی شایستۀ سال

من زیبا شده بودم زیر آب

و چشم اولین تور

مرا گرفت

دست وباله زدم

حیف که صدایم حباب شده بود

و تو دندان نداشتی

تا تورها را بجوی!

دریا که آرام شد

تو دنبال دندانهایت میگشتی

ومن درون تنگ

هی خودم را به مرگ میزدم

صاحب هفت سین

معتقد بود: ماهی مرده سر سال

شگون ندارد

مرا به آب انداخت

تو از دلتنگی

نهنگ شده بودی

و زنده زنده

مراجویدی!