Spiga

چه حس غریبی! بعد از گذشت ۴ سال باز هم صفحه به روز رسانی بلاگ کوچگم را باز کردم تا بنویسم. حسرتی که سالها با من مانده بود که چرا وبلاگ نویسی جایش را به صفحه های مجازی داد!؟ خودم هم نه جوابش را میدانستم و نه انکه قادر به برگشتن بودم. حالا احساس یک بزرگسال را دارم که به گلاس سواد اموزی امده و نوشتن یک چالش است اینجا...حتی بوی نمناکی و خاک خورده سطح یادداشتهای یک نقاش به نام زن کاملا محسوس و قابل استنشاق است. اما...خوشحالم که امدم و با همه خاک گرفتگی ها و غربتش باز شروع به نوشتن کردم. خیلی خوشحالم چون زندگی در حال یک تغییر عظیم هست. چه شد که امدم؟ خواهم نوشت. تمام اصل داستان را خواهم نوشت که چه بر سرمان امده. بر سر ما بر سر بشرست و انسان....

Murals Album













امروز آخرین یکشنبه سال ۲۰۱۴ میلادیست چند روزی بیشتر به سال نو نمانده یک سال دیگر از زندگی جدید مجردی ام گذشت از زمانی که تصمیم راسخ گرفتم
.تا علفهای هرز زندگی ام را ریشه کن کنم دو سال میگذرد
 امروز با آنکه آخرین یکشنبه سال است زیاد هم دلگیر نیست و این شاید نشان آن است که سال خوبی در انتظار همه است از جمله من و دخترانم. نوشته هایم را مرور میکنم تمام سال پراست از ماجراهای پیچیده
از بازی هایی که روزگار فصل به فصل برایم آغاز کرد و من چون بازیچه ای به هر سو پرتاب شدم پر از کینه شدم و پر  
   از عشق ، خالی از احساس شدم و باز قلبم آکنده از مهر شد آفراد مختلفی که سر راهم قرار گرفتند چه آنها که مهر ورزی کردند و شدند دوستان همیشگی ام و چه آن دسته که از سر کنجکاوی  سرک کشیدند و  بالاخره انها که از روبرو خنجر زدند، همه و همه جزیی از خاطرات سالی شدند که من تجربه کردم چطور یک مادر مجرد باشم و با چنگ و دندان زندگی از هم گسیخته ام را سامان دهم. در این آخرین هفته سال می نویسم تا تشکر کنم از تک تک دوستان و نادوستان چرا که هر کدام درس بزرگی به من آموختند چه آنهایی که در سربالایی راه دشوار و نا هموارزندگی جدیدم به گرمی دستم را گرفتند و به طرف بالا راهنمایم بودند و چه آنها که از نزدیک با لگد و از دور با پرتاب سنگ این راه  را سخت تر از آنچه که بود کرده و مشکلی به مشکلات بی شمارم اضافه کردند از دسته اول مهر و وفا و دوستی آموختم و اما سپاسگزاری عمده ام از دسته دوم است که از من زنی به مراتب شجاعتر ساختند یک مادر مقاوم که مثل کوه همیشه ایستاده 
 دوستتان دارم و میدانم و میگویم که سال جدید برای انسانهای خوب سال خوبیست 

Shirin Neshat - Artist as Activist


Shirin Neshat: The Un-Private Collection: Artist as Activist from ALOUDla on Vimeo.

موهبت عدم شناخت


اگر چیزی در زندگی وجود داشته باشد – جدا از خود زندگی - که باید بخاطرش خدایان را شکرگزار باشیم که آن را به ما ارزانی داشته اند، آن چیز همانا موهبت عدم شناخت است: ما نه خود را می شناسیم و نه دیگری را. روح ما قهقرایی تاریک و لزج است، چاهی سیاه بر سطح بیرونی جهان که هیچگاه کسی نمی تواند چیزی از درون آن بیرون بکشد. هیچکس خود را دوست نمی داشت اگر به تمامی خود را می شناخت، چرا که تنها خودپسندی حاصل از عدم شناخت از خود است که خون به رگان زندگی معنوی ما می رساند و نمی گذارد که روح به مرض کم خونی بمیرد. هیچکس از ما دیگری را نمی شناسد، و چه خوب که نمی شناسد، اگر می شناخت آنگاه نه تنها در وجود دیگری بلکه در وجود مادر، همسر و فرزند نیز آن دشمن خونی متافزیکی خود را بازمی یافت.
ما یکدیگر را می فهمیم چون هیچ چیز ازیکدیگر نمی دانیم. این همه زوج خوشبخت چه میشدند اگر می توانستند در روح یکدیگر نگاه کنند، اگر می توانستند آنطور که رمانتیک ها می گویند همدیگر را درک کنند، بی آنکه متوجه خطری باشند که از کلامشان برمیخزد، حتا اگر این خطر آنقدرها هم بزرگ نباشد؟ هیچ زوجی وجود ندارد که براستی خوشبخت باشد، چرا که هر یک از این دو در نهانخانۀ ضمیرش، آنجایی که روح به شیطان تعلق دارد، یا تصویر صیقل یافته و آرمانی مردی را حمل میکند که با تصویر زمخت شوهرش همخوانی ندارد، یا پیکر مبهم زنی آرمانی را که با پیکر آشکار زنش قابل انطباق نیست. خوشبخت ترین انسانها آن کسانی هستند که به تمایلات ارضا نشدۀ خود آگاهی ندارند، و بدبخت ترین انسانها آنانی که آگاهی دارند ولی نمی خواهند اعتراف کنند که بدبختند، تنها گاهی اوقات یک طغیان ضمنی یا یک خشونت آنی، آن هم به شکلی سطحی و به واسطۀ کلمات و حرکات آن اهریمن پنهان را بیدار می کند، آن حوّای باستانی را، آن جوانمرد سلحشور را و آن رقاصۀ پری وش را.
زندگی ما یک سوء تفاهم سیال است، نقطه ایست شاد و مسرور در مرکز دایره ای که حد فاصلی میسازد میان عظمتی که وجود ندارد و خوشبختیی که نمیتواند وجود داشته باشد. و رضایت داریم چون میتوانیم علی رغم اندیشه و دریافت هایمان به وجود روح معتقد نباشیم. در مجلس رقص بالماسکه ای که زندگی ماست نقابهای دلپسند برای ما کافی ست چون در چنین مجلسی تنها نقاب است که به حساب می آید. ما بردگان نوریم و بردگان رنگ، همانطور در رقص گام برمیداریم که در واقعیت، و حتا برای یک لحظه نیز سرمای یخین شب بیرون را احساس نمی کنیم - مگر آنکه در گوشه ای تنها بایستیم و در رقص شرکت نکنیم – سرمای یخین بدنی میرا و پوشیده در تنپوشهای ژنده ای که پس از مرگ تن نیز به حیات خود ادامه می دهند، سرمای یخین همۀ آنچیزی که گمان داریم خود ما هستیم، اما در واقع هیچ نیست بجز تقلید مسخره آمیز آنکسی که در درون خود او را آن من حقیقی می پنداریم.
همۀ آنچه که می گوییم و انجام می دهیم، همۀ آنچه که می اندیشیم و احساس می کنیم، همگی یک نقاب واحد به چهره و یک لباس بالماسکۀ واحد به تن دارد. هرقدر هم که بخواهیم لباسی را که پوشیده ایم از تن دورکنیم باز هم هیچگاه به عریانی نخواهیم رسید، چرا که عریانی پدیده ایست روحی و به لباس درآوردن ربطی ندارد. و اینچنین است که ملبس به روح و جسم و پوشیده در لباسهای رنگارنگ بالماسکه، که همانطور به بدن هامان چسبیده که پر به تن پرنده، شاد یا ناشاد، یا بدون آنکه بدانیم چگونه، مانند کودکانی که بازی های جدی می کنند این مهلت کوتاهی را که خدایان به منظور سرگرم شدن خویش به ما ارزانی داشته اند تا به آخر زندگی می کنیم.
و یکی از ما، و او نیز به ندرت، در یک لحظۀ رهایی، یا زیر بار نفرینی که بر دوش دارد، ناگهان چشم بازمی کند و می بیند که همۀ آنچه که ما هستیم ما نیستیم، که آنچیزی که به آن یقین داریم فریبی و آنچیزی که حقیقتش می پنداریم دروغی بیش نیست. فرد مورد نظر چون در یک لحظۀ کوتاه کل کیهان را برهنه می بیند یا فلسفه ای بنیان می نهد یا مذهبی در خیال می پروراند. فلسفه اش همه جا منتشر میشود و مذهبش پیروانی پیدا می کند: کسی که به فلسفه اش اعتقاد دارد آن را مانند تنپوشی نامرئی به تن می کند و کسی که به مذهبش ایمان می آورد آن را مانند نقابی که به زودی فراموشش می کند به چهره می زند.
و مایی که نه خود را می شناسیم و نه دیگری را با خشنودی یکدیگر را می فهمیم و همچنان رقص کنان چرخ می زنیم و در ساعات تنفس همانطور که جدی و انسانی و عبث به موسیقی سترگ ستاره ای گوش می دهیم، با یکدیگر خوش و بش می کنیم، در حالی که نگاه های موهن و تحقیرآمیز برگزارکنندگان این نمایش از دور به ما خیره شده اند. تنها آنانند که می دانند که ما زندانیان توهمات خویش هستیم، توهماتی که آنان خود برایمان آفریده اند. ولی اینکه دلیل این توهمات چیست و چرا باید این یا آن تصور موهوم وجود داشته باشد، و اینکه اینان که خود دچار توهمات هستند چرا ما را وادار می کنند که در اشتباه 
زندگی کنیم، این را بدون شک خود برگزارکنندگان این نمایش نیز نمی دانند.

فرناندو پسوآ - برگردان: حسین منصوری


دلتنگی یعنی
روبروی من نشسته بودی
و خاطره‌ی روزی دیگر
جایی دیگر
کف دست‌هام عرق کرده بود

عباس معروفی

کابوس

چادری بر سرم 
با چمدان های از هم گسیخته
پریشان، دوان دوان
در جستجوی کفش های گم شده ام
تمام گوشت تنم میسوزد
و از جای جای سوزن هادرد زوزه میکشد
کوره راهی در برابرم 
مملو از بخار الکل و بوی خون 
پریشان با پای برهنه
می گریزم

Turkmen Jewelry Collection

<p> Please enable flash to view this media. <a href="http://get.adobe.com/flashplayer/">Download the flash player.</a></p>

Please enable flash to view this media. Download the flash player.